ΤΡΙΤΗ 21/1/2014
LISTEN TO THE INTERVIEW HERE!
Dimitris Poulikakos Interview on Rockarolla Radio 21/1/2014 by Rockarollaradio on Mixcloud
Η συνέντευξη του Δημήτρη Πουλικάκου στον Rockarolla Radio μερικές ημέρες πριν το «Παραμύθι Χωρίς Όνομα», όχι μόνο συνέπεσε με τα γενέθλιά του, αλλά αποδείχτηκε εξαιρετικά διασκεδαστική και... απολαυστική και για τους συντελεστές της και –ελπίζω- τους ακροατές της.
O "Θείος Νώντας" Δημήτρης Πουλικάκος, «γκουρού» της ελληνικής ροκ σκηνής, αποδείχτηκε ποταμός ιδεών και απόψεων, τόσο για το παρελθόν, όσο για το παρόν και το μέλλον... Για την μουσική, την τέχνη, την καψούρα, και όσα μας απασχολούν ή (δεν) θα έπρεπε να μας απασχολούν.
Γιάννης Δράκος (Γ.Δ): Καταρχάς χρόνια πολλά, σήμερα είναι τα γενέθλιά σου.
Δημήτρης Πουλικάκος (Δ.Π): Ευχαριστώ! Χαίρεται! Πως είστε;
Γ.Δ: Να πούμε για το διήμερο, το «Παραμύθι Χωρίς Όνομα»; Γιορτάζουμε κάτι σε συνεργασία με τον Πολύτιμο;
Δ.Π: Κοίτα, με τον Πολύτιμο είμαστε 55 τόσα χρόνια φίλοι, εκ των οποίων εγώ παίζω 47 και αυτός παραπάνω, 49. Άρχισε πιο πριν... Κι εγώ μεγάλος άρχισα δηλαδή γιατί συνήθως τα συγκροτηματάκια φτιάχνονται όταν είσαι 14, 15 άντε 16. Εγώ ξεκίνησα στα 24. Θα μπορούσα να έχω 55 χρόνια και ο Πολύτιμος άλλα 60, αν όχι 65. Αλλά προφανώς όταν ο Πολύτιμος ήταν 15 δεν υπήρχαν συγκροτήματα. Μαζί στο «Παραμύθι Χωρίς Όνομα» θα είναι και διάφοροι φίλοι, παλιά μέλη του Εξαδάκτυλου, από τους Πελόμα Μποκιού, τους Socrates. Θα είναι ο Γιάννης ο Αγγελάκας, οι Mode Plagal, οι Magic de Spell, οι Άσσοι του Καράτε βέβαια, οι Απροσάρμοστοι, οι Last Drive, οι Σπυριδούλα και βέβαια οι Κάτω από το Δέντρο.
Γ.Δ: Dream-team δηλαδή...
Δ.Π: Dream, trim… Ζούμε και σε καιρούς trim (άσχημους, τελειωμένους). Επίσης ήθελα να προσθέσω ότι το «Παραμύθι Χωρίς Όνομα» έχει ξαναχρησιμοποιηθεί για μία συναυλία που είχαμε κάνει με τον Παυλάκη τον Σιδηρόπουλο, το ’80, τις Απόκριες αν δεν απατώμαι, στον Σπόρτινγκ. Και εις ανάμνησην και του ίδιου και των άλλων συνοδοιπόρων, για να μην χρησιμοποιώ τη λέξη «σύντροφος», που έχουμε χάσει στο δρόμο... Τον Πετράκη τον Σκούταρη, τον Ηλία Τσαγκάρη, τον Κώστα Δουκάκη, τον Βασιλάκη τον Ντάλλα, τον Γιώργο τον Φιλιππίδη, τον Δήμης (Δημήτρης) τον Παπαχρήστου και αρκετούς άλλους, τον Βασιλάκη τον Πετρίδη... Ο καθείς με τη σειρά του.
Άρης Καπαράκης (Α.Κ): Να ρωτήσω σχετικά με την αφίσα που κυκλοφόρησε για το «Παραμύθι Χωρίς Όνομα» και παραπέμπει στον μεγάλο δίσκο «Μεταφοραί, Εκδρομαί ο Μήτσος». Πολύς κόσμος νομίζει ότι είναι photoshop. Είναι μία προσπάθεια να ξαναθυμηθείτε όλη αυτή την πορεία;
Δ.Π: Ναι, δεν είναι photoshop, είναι στο ίδιο σημείο επαναφωτογράφηση. Δεν χρειάζεται πάντως να ξαναθυμηθώ τίποτα...
Γ.Δ: Καθώς ακούμε κάτι από το Crazy Love, έναν από τους καλύτερους live δίσκους όλων των εποχών, να ρωτήσω ποιές ήταν οι επηρροές; Τί σε έκανε να παίξεις μουσική, τί άκουγες εκείνες τις εποχές;
Δ.Π: Κοίτα, ξεκίνησα από κλασσική μουσική και από τα λεγόμενα ελαφρά ελληνικά αστικά τραγουδάκια. Ο πατέρας μου είχε μια καλή συλλογή κλασσικής μουσικής, ακόμα θυμάμαι να «διευθύνω» ορισμένα πράγματα, ήθελα να γίνω μαέστρος. Αργότερα με απασχόλησε η σκηνοθεσία κι ακόμα είμαι σκηνοθέτης κατά κάποιο τρόπο. Αλλά άκουγα ρεμπέτικα, ναι κυρίως ρεμπέτικα και κάποια λαϊκά τα οποία δεν άρεσαν στον πατέρα μου και ίσως από κόντρα ξεκίνησα να τα ψάχνω.
Μετά βέβαια, το ’56, μας χτύπησε η βαριοπούλα του rock n’ roll, κυρίως Cliff Richard, Fats Domino και ο Elvis Presley βεβαια, αλλά και άλλοι λιγότερο γνωστοί, ο Eddie Cochran, o Gene Vincent και ο "Piano" Smith που είχε ένα κομματάκι που έλεγε “I got the rockin’ pneumonia I got the boogie woogie flu”. Γενικά Νέα Ορλεάνη και μπλουζ, από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 και μπαίνοντας σε αυτή του ’60, μας άρεσε με τον Πολύτιμο πολύ αυτός ο ήχος. Εντρυφήσαμε πιο πολύ στα μπλουζ, τη τζαζ της εποχής τον Daltrey, τον Mingus, τον Coltrane βέβαια, όλους αυτούς...
Πολλοί εξ αυτών ήταν άλλωστε μετοικήσαντες σε Δανίες, Γαλλίες, κτλ. αφού στην Αμερική δεν έπαιρναν εύκολα άδεια για να παίξουνε λόγω χρήσεως ουσιών.
Παρόλα αυτά το Κ.Κ.Ε. για παράδειγμα εδώ στην Ελλάδα διάλεξε να στρέψει τα μουσικά γούστα των μελών και των οπαδών του προς τη jazz επειδή δεν είχε στίχους, δεν είχε λόγια. Γιατί κάποια λόγια στην ροκ, και τότε, αλλά και τώρα, πολλές φορές ενοχλούν, ανεξαρτήτως των «ταμπελών» που έχουμε βάλει τελευταία στην μουσική.
Α.Κ: Γιατί μία τόσο μεγάλη και πολυετής διαδρομή έχει τόσο μικρή δισκογραφική παρουσία;
Δ.Π: Είμαι ανοργάνωτος άνθρωπος γενικά, «αργός» θα έλεγα στα οργανωτικά που χρειάζονται για μια ηχογράφηση. Συνήθως όλα γίνονται «τσάτρα-πάτρα» που λέμε. Επιπλέον το θέμα των δισκογραφικών, για να βγάλω το «Μεταφοραί-Εκδρομαί» άλλαξα τέσσερις εταιρίες τότε, για να βγάλω τα «Αδέσποτα Σκυλιά» άλλαξα έξι! Ο πρώτος μου πήρε 4-5 χρόνια ηχογραφήσεων από εδώ κι απο ‘κει. Κάπου αλλουι αν δεν μου είχαν προτείνει το «Πολύ Ωραίο Στυλ» δεν θα είχε κυκλοφορήσει καν ο δίσκος. Κυκλοφόρησε με συμφωνία να πω το «Πολύ Ωραίο Στυλ» και το «Πάρε μου μια πίπα γλυκιά μου για τα γενέθλιά μου» και ένα άλλο κομμάτι το «Η Κασέτα και η Λέτα». Ήταν όρος από την Columbia για να συμπληρώσω το δίσκο.
Α.Κ: Δηλαδή ήταν όρος να παίξεις αυτά τα «χιτάκια» για να βγει ο δίσκος...
Δ.Π: Και δεν ήταν δική μου δουλειά αυτά τα κομμάτια, ήταν μουσική του Κιουρτσόγλου και κάποια του Λογαρίδη και στίχοι του Λογαρίδη. Κανονικά έπρεπε να τα πει ο Θέμης ο Ανδρεάδης που είχε πει το «Είμαι Πολύ Ωραίος» αλλά έπαθε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα και δεν μπορούσε οπότε ήρθαν σε μένα. Πως λέμε «ο θανατός σου η ζωή μου» κάπως έτσι... Η ατυχία δηλαδή του Θέμη ωφέλησε εμένα. Τώρα τα «Αδέσποτα Σκυλιά» που κυκλοφόρησε το 2004, μου πήρε πάνω από μία δεκαετία. Ηχογραφήσεις από εδώ κι από ‘κει, επίσης άλλαξα πέντε έξι εταιρίες μέχρι να καταλήξουμε στη MBI, η οποία κατέληξε στα χέρια του Γιαννίκου, ο οποίος αν δεν απατώμαι είναι ακόμα φυλακή. Έχει καλή παρέα τουλάχιστον.
Γ.Δ: Ακούμε τώρα το Dead Flowers, το βίντεο του οποίου έχει σκηνοθετήσει, έτσι δεν είναι; Σου αρέσει η σκηνοθεσία...
Δ.Π: Ναι πράγματι. Άμα με ρωτήσεις τι είμαι, σκηνοθέτης θα σου πω.
Γ.Δ: Θα ηχογραφήσεις κάτι καινούριο; Το βλέπεις εύκολο;
Δ.Π: Ηχογραφούμε ήδη με τους Κάτω από το Δέντρο. Δουλεύουμε κάποια κομμάτια και δικά τους και δικά μου φρέσκα «από το φούρνο» που λέμε. Δειγματοληπτικά θα αναφέρω κάποιους τίτλους «Λύθηκε το Μυστήριο», «Με Μαυρισμένο Μάτι Κάπου Κοντά στον Μπάτη».
Γ.Δ: Για πες μας Θέκλα, αφού ντρέπεται να μας πει ο Μήτσος...
Θέκλα Τσελεπή (Θ.Τ.): Λοιπόν ως γνωστός ο κύριος Μήτσος δεν θέλει να μιλάει για τα πράγματα που κάνει, του τα βγάζουμε πάντα με το τσιγκέλι. Εγώ σας προτείνω να δείτε ένα πολύ ωραίο κομμάτι και πολύ ωραίο βίντεο που έχει σκηνοθετήσει στο οποίο παίζουν ο Παναγιώτης Κουτρουμπούσης, η Δέσποινα Τομαζάνη και πολλοί άλλοι. Είναι γυρισμένο στα Κύθηρα, με τίτλο Perikleto Rittorn’ a Mamma.
http://www.youtube.com/watch?v=17Sf0nt_yb0 .
Δ.Π: Θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ τις ακροάτριες και τους ακροατές σας για τις ευχές τους. Βέβαια τα πολλά χρόνια τα έχουμε ήδη, τα καλά είναι το θέμα να χουμε ακόμα. Είχαμε αρκετά καλά χρόνια αλλά τα επόμενα χρόνια τα βλέπω να είναι πολύ ανηφόρα, πολύ δύσκολα.
Γ.Δ: Αυτό το λες περισσότερο για τις νέες γενιές;
Δ.Π: Ναι. Αλλά και για τα γερόντια...
Γ.Δ: Τουλάχιστον όμως εμείς ζήσαμε κάποια πράγματα...
Δ.Π: Αυτό σίγουρα. Το θέμα είναι να τα ζήσουν και οι νεότεροι. Θα ζήσουν, αλλά τι θα ζήσουν...
Γ.Δ: Δεν πάνε καθόλου καλά τα πράγματα...
Δ.Π: Άμα είσαι 20 χρονών και σου λένε ότι θα ξαναβρείς –ίσως- δουλειά μετά από 20 χρόνια το πρώτο που σου έρχεται στο μυαλό είναι «ρε πούστη μου 40 χρονών άνθρωπος ποιός θα με πάρει να δουλέψω;» Δηλαδή σε κοροϊδεύουνε χοντρά. Αυτή είναι η κυρίως τρομοκρατία, μάλλον η μόνη τρομοκρατία. Η τρομοκρατία per se δεν απειλεί τον απλό πολίτη, απειλεί μόνο αυτά τα τομάρια.
Γ.Δ: Κι όμως πάνε και τους ψηφίζουν ακόμα.
Δ.Π: Ούτε το «ο παθός μαθός» δεν έχουμε εμπεδώσει.
Α.Κ: Για να θυμηθώ κάτι από το παρελθόν σου, είναι τελικά η ογκώδης άγνοια (σ.σ. Κτηνώδης Δύναμη Ωγκώδης Άγνοια) του κόσμου που μας έχει φτάσει ως εδώ;
Δ.Π: Και αυτό ναι. Κοίτα, όπως στο δικαστήριο απαγορεύεται να επικαλεστείς άγνοια, δεν μπορείς να πας να πεις «Δεν το ήξερα κύριε πρόεδρε», έτσι και στη ζωή, είναι απαγορευτικό να έχεις άγνοια. Ζούμε σε μία εποχή που μας δίνει τη δυνατότητα να ψάχνουμε και να μαθαίνουμε για οτιδήποτε πολύ γρήγορα, μέσα σε 5 λεπτά μπορείς να τα έχεις δει όλα. Άρα απαγορεύεται τόση αθωότητα στις ημέρες μας.
Γ.Δ: Ρωτάει ένας ακροατής, τι θα έλεγες σε έναν νέο ροκά που ξεκινάει σήμερα;
Δ.Π: Καταρχήν να συνειδητοποιήσει όσο το δυνατόν πιο σύντομα ότι η μουσική είναι μία. Να μην βάζει δηλαδή «ταμπέλες» στη μουσική που παίζει. Αυτό είναι γεγονός, όχι συμβουλή. Συμβουλές δεν δίνουμε. Δεν είμαστε εις θέσιν να δώσουμε συμβουλές.
Γ.Δ: Ρωτάνε αρκετοί ακροατές την άποψή σου για την κατάσταση σήμερα στο ροκ, ελληνόφωνο, αγγλόγωνο. Γενικά ακούς νέα μουσική;
Δ.Π: Ακούω απ’όλα, καινούρια, παλιότερα. Ότι υπάρχει δηλαδή γύρω γύρω, λίγο πολύ το ακούω.
Γ.Δ: Υπάρχουν δηλαδή καλά πράγματα;
Δ.Π: Πάντα υπάρχουν καλά πράγματα. Απλά ζούμε σε μία χώρα όπου οι συνθήκες παραμένουν πάνω κάτω πάντα ίδιες όσον αφορά τα πολιτισμικά. Πολλά από τα καλύτερα πράγματα που θα μπορούσαν να βγουν στην επιφάνεια δεν θα τα ακούσουμε ή δεν θα τα δούμε ποτέ. Γιατί αυτό που λέγεται τέχνη, είτε εντός είτε εκτός εισαγωγικών, το διαχειρίζονται διάφορα συμφέροντα καλυπτόμενα πίσω από ιδρύματα τύπου Κακογιάννη, Ωνάσειο, Νιάρχειο, διάφορες ΜΚΟ να πούμε και άλλα τέτοια...
Α.Κ: Λοιπόν θείε Νώντα, λέει εδώ μια ακροάτρια, μήπως είναι στημένη η πρόσφατη φάση με τον Ξηρό; Θέλουν εμφύλιο και αίμα δεν νομίζεις; Είπες ποτέ «φτάνει πια» με τους μαλάκες;
Δ.Π: Το «φτάνει» και να το πεις δεν φτάνει... Λέω «φτάνει» κάθε μέρα, βλαστημάω από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αλλά και να μην ασχοληθείς εσύ μαζί τους, ασχολούνται αυτοί μαζί σου. Οπότε αν είναι στημένο αυτό με τον Ξηρό τώρα, κανείς δεν μπορεί να ξέρει, ίσως το μάθουμε αργότερα. Αλλά επαναλαμβάνω ότι μιλάμε για έναν τρομοκράτη που είχε και έχει συγκεκριμένους στόχους... Το Βενιζέλο, ή τον Σαμαρά ή κάποιο από αυτά τα γομάρια που μας ταλαιπωρούνε. Ο απλός πολίτης δεν έχει κινδυνεύσει ουσιαστικά ποτέ. Εντάξει έχουν υπάρξει κάποιες παράπλευρες απώλειες.
Αλλά εδώ δεν μιλάμε για παράπλευρες απώλειες από την πολιτική τους, αλλά απλώς απώλειες. Δηλαδή ζούμε σε ένα νομότυπα θεσμοθετημένο Άουσβιτς, στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες, μην το περιορίζουμε μόνο στον ελληνικό χώρο. Ουσιαστικά είναι πλέον στρατόπεδα συγκέντρωσης και αφανισμού. Αυτή την στιγμή διαπράττονται γενοκτονίες. Ακούω κάποιους που τα λένε, έστω κεκαλυμμένα κάποιοι ελάχιστοι δημοσιογράφοι που έχουν ακόμα λίγη τσίπα επάνω τους αλλά και πολύ κόσμο που φωνάζει έστω και αν τα πράγματα είναι φαντάζομαι ελεγχόμενα, στις εκπομπές αυτές που έχουν και κοινό τέλος πάντων υπάρχει «πόρτα» για το ποιός θα συμμετάσχει...
Αυτά περί Άουσβιτς και περί στρατοπέδων συγκέντρωσης και γενοκτονίας τα λέω 3-4 χρόνια. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Ποιός είναι λοιπόν ο τρομοκράτης; Αυτός που θέλει να φάει τον Βενιζέλο; Να πάει να γαμηθεί ο Βενιζέλος.
Να πούμε και κάτι άλλο για την λεγόμενη τρομοκρατία. Ποιός άνθρωπος που έχει τη δυνατότητα να ζήσει φυσιολογικά και άνετα πάει να γίνει τρομοκράτης; Αν ζει σαν άνθρωπος γιατί να γίνει τρομοκράτης;
Κανείς όμως δεν εστιάζει στις αιτίες που δημιουργούν ανθρώπους που λένε «πατρίδα είναι εκεί που μίσησα».
Α.Κ: Μια ακόμα ερώτηση από έναν ακροατή. Υπάρχει στους πιο παλιούς ροκάδες η αίσθηση ότι με τη συμμετοχή σου στα ελληνικά σήριαλ, περισσότερο «έχασες» παρά «κέρδισες» σαν μουσικός...
Δ.Π.: Κοίτα, αν στην ζωή σου πριν κάνεις κάτι κάθεσαι να υπολογίσεις τι πει ο ένας κι ο άλλος, δεν θα κάνεις τίποτα. Κάνε εσύ αυτό που θες να κάνεις και άσε τους άλλους... να σε κρίνουν. Αλλά και πάλι κάνε εσύ αυτό που θες να κάνεις. Αμα κάθεσαι να υπολογίζεις τι θα πει ο ένας κι ο άλλος δεν θα είχαμε ζωή.
Α.Κ: Με τον Ζωρζ Πιλαλί τι έχει γίνει;
Δ.Π: Νομίζω μου έχει θυμώσει επειδή του είπα ότι είναι «Ζουλάπι».
Θ.Τ: Εγώ έχω να πω ότι κάνετε σαν ζευγάρι ερωτευμένων, με γκρίνιες, ζήλιες και μούτρα.
Δ.Π: Εγώ πάντως δεν κρατάω μούτρα...
Α.Κ: Δεν πρόκειται να τον δούμε δηλαδή μεθαύριο;
Δ.Π: Δεν ξέρω αν αναθεωρήσει την τελευταία στιγμή και έρθει. Ελπίζουμε να έρθει, θα περάσουμε καλά. Έστω και ως «Ζουλάπι»...
Α.Κ: Μια ερώτηση από μια φίλη. Μπορούμε τελικά με την μουσική να κάνουμε τη διαφορά; Ή θα πρέπει να παίζουμε μόνο για την πάρτη μας, σε φάση ψυχοθεραπείας;
Δ.Π: Η μουσική κάνει από μόνη της την διαφορά. Η μουσική είναι φαινόμενο του σύμπαντος. Και αποτελεί τη μοναδική γλώσσα όχι μόνο για τους λεγομένους «ανθρώπους», τα όντα-άνθρωποι αυτής της γης, αλλά και πιθανότατα όλων των όντων που μπορεί να ζούνε στο γνωστό και άλλα άγνωστα σύμπαντα. Και αν υπάρχουν και άλλα σύμπαντα, που υπάρχει και αυτή η θεωρία, θα υπάρχει και εκεί μουσική. Σύμπαν χωρίς μουσική δεν νοεείται.
Μουσική ήταν και το βασικότερο μάθημα στην αρχαία Ελλάδα. Επειδή με τους Χρυσαυγίτες έχουμε απαξιώσει και τους αρχαίους μας από εκεί που τους είχαμε στήριγμα για τον δήθεν νεοελληνικό πολιτισμό μας ο οποίος είναι ανύπαρκτος, χρησιμοποιήσαμε ως διαφήμιση την Ακρόπολη και τα άλλα μουσειακά είδη, η μουσική ήταν το βασικό μάθημα. Από την μουσική ξεκινάνε όλα, η φιλοσοφία, τα μαθηματικά, η φυσική, ότι έχει να κάνει με μας. Το ήθος το ίδιο... Η μουσική είναι μία, η ρυθμολογία αλλάζει αλλά τα θέματα και οι δρόμοι της μουσικής είναι ταυτόσημοι. Άμα βάλεις βλάχους από τα Αππαλάχια των ΗΠΑ να παίξουν σε κανένα ορεινό χωριό της Ηπείρου και δεν έχει λόγια η μουσική που θα παίξουν ώστε να μην υπάρχει το περιγραφικό της ντόπιας γλώσσας, θα την καταλάβουν άνετα.
Αν πάνε οι Ηπειρώρες στην Κίνα, επίσης θα τους καταλάβουν. Οι πατρίδες είναι οι γλώσσες. Η μοναδική πατρίδα μας είναι η γλώσσα μας και δεν είναι τυχαίο ότι και αυτή απαξιώνεται και αποδομείται. Και σε λίγο θα γράφουμε λατινικά, θα αλλάξουμε τον τρόπο που γράφουμε όπως είχε κάνει ο Κεμάλ στην Τουρκία που το γύρισαν από αραβικό σε λατινικό αλφάβητο.
Α.Κ: Εν τέλει η μοναδική παγκόσμια πατρίδα μας είναι η μουσική;
Δ.Π: Ναι! Σίγουρα! Είναι μια γλώσσα κοινή και κατανοητή από όλους.
Α.Κ: Ένας φίλος εδώ αναφέρει ότι ακούγοντας το «Μεταφοραί Εκδρομαί ο Μήτσος» διακρίνει πολλές επηρροές από Zappa και Mothers. Μια καλή ευκαιρία να ρωτήσουμε για τις μεγαλύτερες επηρροές σου...
Δ.Π: Πάρα πολλές. Και ο Zappa βέβαια. Κοίτα, σε επηρρεάζουν πολύ τα πράγματα που σου αρέσουν ή δεν σου αρέσουν, όχι αυτά που σου ακούγονται ουδέτερα. Δηλαδή το «Υπάρχω» που επέλεξα να διασκευάσω όπως το διασκεύασα, ήταν κομμάτι που δεν μου άρεσε. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε ο Καζαντζίδης κυρίως εξαιτίας αυτής της κλαψομουνίασης που έβγαζε. Κατατάλλα έχει πει καταπληκτικά κομμάτια. Διάλεξα να το διασκευάσω με κατά κάποιον τρόπο σκωπτικό τρόπο επειδή αυτό το κομμάτι είναι και καταπληκτικό δείγμα της σκέψης του νεοελληναρά.
Α.Κ: Γκρίνια και μουρμούρα...
Δ.Π: Γκρίνια και μουρμούρα. Και θα σαι σκλάβα, θα ναι σκλάβα η ζωή σου ξέρεις «κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω». Εγώ είμαι κι άλλος δεν είναι...
Γ.Δ: Με ρωτάει εδώ ένας φίλος αν έχεις δει τον Frank Zappa. Για πες μας τι έχεις δει και τι δεν έχεις δει;
Δ.Π: Τον έχω δει 2-3 φορές εκ των οποίων την μία με τον Δημήτρη τον Πολύτιμο και κάθε τόσο κοιταζόμασταν, δεν το πιστεύαμε... Είναι υπεράνω περιγραφής. Όπως με τον Πολύτιμο είχαμε δει και τους Led Zeppelin αμέσως μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου, στο Olympia στο Παρίσι. Στην έξοδο μάλιστα είχαμε βρεθεί με τον Βαγγέλη τον Παπαθανασίου και τον πειράζαμε, του λέγαμε «Να ρε μαλάκα αυτές είναι μουσικές, όχι αυτές οι μαλακίες που κάθεσαι και παίζεις...».
Γ.Δ: Ρωτάει μία ακροάτρια, γιατί οι πολιτικοί δεν ακούνε Θείο Νώντα;
Δ.Π: Κοίταξε, αν ακούγανε θα ήμουν άλλος. Θα ήμουν κάτι διαφορετικό, ένας άλλος τον οποίο πάλι... δεν θα ακούγανε!
Γ.Δ: Ερώτηση ακροατή. Ποιός είναι ο αγαπημένος σου δίσκος;
Δ.Π: Πολλοί! Στην μουσική δεν είμαι αυτής της νοοτροπίας, ποιος είναι ο καλύτερος. Η μουσική είναι μία και είναι είτε καλοπαιγμένη είτε κακοπαιγμένη, δεν υπάρχει κακό είδος μουσικής. Δεν μπορείς να μιλήσεις για καλύτερο δίσκο, ή για παράδειγμα για καλύτερο κιθαρίστα. Εντάξει, πρέπει να έχεις φτάσει σε ένα τεχνικό επίπεδο να είσαι ικανός να παίξεις κάποια πράγματα, αλλά για μένα δεν κρίνεσαι από το πόσες νότες μπορείς να παίξεις το δευτερόλεπτο, κρίνεσαι από το συναίσθημα που είσαι ικανός να μεταδίδεις, με τον τρόπο που εκφράζεσαι, με την ατμόσφαιρα που φτιάχνεις. Υπάρχουν κομμάτια τα οποία τα έχουμε στην ψυχή μας και έχουν ένα σωρό λάθη μέσα. Υπάρχουν τέλεια κομμάτια όμως που δεν λένε τίποτα. Ακόμα και στην κλασσική μουσική. Για παράδειγμα ο φον Καραγιάν διηύθυνε με τέτοιο τρόπο που σχεδόν το «στέγνωνε» από συναίσθημα το έργο. Αντιθέτως υπήρχαν άλλοι, πιθανόν άγνωστοι για τους περισσότερους, όπως ο Bruno Walter οι οποίοι δίνανε πολύ συναίσθημα. Βέβαια εντάξει, «το πολύ το κυρ-ελέησον το βαριέται κι ο παπάς». Αν δηλαδή άκουγες Μπετόβεν από τον Τοσκανίνι, που ήταν κατατάλλα ικανότατος μαέστρος δεν γινόταν... Ο Τοσκανίνι ήταν για Βέρντι, Ροσίνι κτλ.
Α.Κ: Λοιπόν θείε Νώντα, ρωτάει ένας ακροατής. Πιστεύεις ότι το ροκ έχει εξαντληθεί ως φόρμα, ή μπορεί ακόμα να προσφέρει πράγματα;
Δ.Π: Το ροκ δεν έχει μία φόρμα, αυτό βασικά εξαρτάται από τα όρια που θα του βάλεις εσύ. Αλλά και πάλι, τί να εξαντληθεί..; Δεν εξαντλούνται τα θέματα. Εντάξει, «ουδέν κενόν υπό τον ήλιο». Το ροκ σαν κοινωνική έκφραση προϋπάρχει του όρου. Αν όμως το χρησιμοποιείς όπως η Ελεωνόρα Μελέτη, ή όπως στο Dancing On Ice «πολύ ροκ σε βλέπω απόψε χρυσή μου» κτλ. δεν λέει τίποτα.
Α.Κ: Άλλη μια ερώτηση ακροατή. Το σκυλάδικο στην Ελλάδα δεν θα πεθάνει ποτέ τελικά;
Δ.Π: Από μιά άποψη τουλάχιστον οι «σκύλοι» ξέρουνε σε ποιούς απευθύνονται, είναι αισθαντικά ζώα, όπως και τα όντα από τα οποία έχουν πάρει το όνομά τους... Βέβαια επικρατεί ως επί το πλείστον η καψούρα, αλλά και αυτή μέσα στην ζωή είναι και μάλιστα σημαντικό της κομμάτι. Τους βρίσκω πιο ειλικρινείς τουλάχιστον από τους λεγόμενους «έντεχνους». Όπως κάθε τόσο ποστάρει ο Μπιτσινέας, που τον φωνάζω Μπατσινέα «γαμιέται το έντεχνο»! Το ξαναλέω «γαμιέται το έντεχνο και η κλαψομουνία». Για να συγκινήσεις τον άλλον, να τον κάνεις να κλάψει, δεν πάει να πει ότι πρέπει να κλαις εσύ ο ίδιος. Έχει και το αντίστοιχό του στην κωμωδία. Με κάτι που γελάς εσύ δεν πάει να πει ότι θα γελάσει και ο άλλος. Συνήθως κάνεις τον άλλον να γελάσει παραμένοντας ανέκφραστος.
Γ.Δ: Έχεις επαφές με παλιούς φίλους μουσικούς, παράδειγμα τον Λουκά τον Σιδερά; Ή έχετε χαθεί;Δ.Π: Αχνή επαφή! Μιλάμε καμιά φορά στο τηλέφωνο αλλά δεν πολύβλεπόμαστε.
Γ.Δ: Θα θελες να μαζευτείτε και πάλι κάποια στιγμή να παίξετε;
Δ.Π: Αυτό θα κάνουμε αυτό το διήμερο στο «Παραμύθι Χωρίς Όνομα». Εντάξει δεν είναι όλοι, είναι και πολύς κόσμος όλοι αυτοί. Είναι... δυσθεόρατος ο αριθμός από τα άτομα και τις μπάντες που θα μπορούσαν να έρθουν να παίξουν.
Γ.Δ: Δεν φτάνει ένα διήμερο...
Δ.Π: Όχι δεν φτάνει!
Γ.Δ: Σου αρέσει πάντως να παίζεις ώρες, όχι σαν κάποιους μουσικούς που παίζουν μία-μιάμιση ώρα και έχουν κουραστεί...
Δ.Π: Κοίταξε, το παίξιμο είναι η ξεκούραση. Τα πριν και τα μετά είναι τα κουραστικά. Το παίξιμο δεν «πληρώνεται». Αν πληρώνεις, πληρώνεις τις πρόβες. Το παίξιμο είναι ότι πιο ευχάριστο και ξεκούραστο.
Γ.Δ: Λοιπόν ας συνοψίσουμε.
Δ.Π: Βέβαια, αν και σύνοψις σημαίνει τέλος. Μακριά από εμάς η τελειότης. Το τέλος βέβαια ξέρουμε... Δεν γλιτώνει κανείς. Και ευτυχώς δηλαδή. Όποιος νομίζει ότι θα γλιτώσει πλανάται πλάνην οικτρά. Μπορεί να σωθείς, αλλά και πάλι δεν γλιτώνεις.
Γ.Δ: Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ.
Δ.Π: Εγώ σας ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία. Καλά κουράγια. Ευψυχία. Και μην αφήνετε τις συγκυρίες και αυτά τα γομάρια να σας καταβάλουν...
για τον Rockarolla Radio
Γιαννης Δράκος
Άρης Καπαράκης
Κείμενο:Άρης Καπαράκης
Φωτογραφίες: Ελένη Ιωσηφίνα Ντοτς
{fcomment}
